Bieliński Antoni (1864–1930), działacz polityczny. Urodził się w majątku Turka pod Lublinem z ojca Aleksandra i Marji z Piotrowskich. Kształcił się w gimnazjum lubelskiem w czasach, gdy na jego czele stał słynny rusyfikator i prześladowca młodzieży polskiej, dyrektor Siengalewicz. W celu przeciwdziałania rusyfikatorskiej akcji dyrektora młodzież szkolna lubelska organizowała tajne koła narodowe, w których B. brał czynny udział wraz z przyjacielem swoim i głównym przewódcą tego ruchu młodych, Stefanem Surzyckim. Nadto bliskie stosunki, łączące dom ojca z rodziną Popławskich z Bystrzejewic, dały młodemu B. sposobność do zadzierzgnięcia węzłów przyjaźni ze starszym od niego Janem Ludwikiem Popławskim, twórcą Obozu Narodowego w Polsce. Po ukończeniu gimnazjum zapisał się na wydział prawny Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie brał żywy udział w budzącym się wśród młodzieży uniwersyteckiej ruchu narodowym. Był od pierwszej chwili powstania członkiem Związku Młodzieży Polskiej, popularnie zwanego Zetem, oraz Ligi Narodowej. Uzupełniwszy swoje wykształcenie studjami politycznemu w Genewie, pracował B. kilka lat w referacie prawnym Sosnowickiego Towarzystwa Kopalń Węgla, a następnie, poślubiwszy w r. 1895 Marję Jasieńską, osiadł w majątku Bidziny w powiecie opatowskim ówczesnej gubernji radomskiej. To osiedlenie się na wsi nastąpiło w okresie poważnych zmian, wywołanych złagodzeniem policyjnego systemu rządów w Królestwie Polskiem. Społeczeństwu wiejskiemu dana była wreszcie możność organizowania się w celach gospodarczych, skutkiem czego, poczynając od r. 1899, powstały towarzystwa rolnicze gubernjalne, lub stowarzyszenia rolnicze, znane pod nazwą syndykatów. B., stanąwszy do pracy na tym terenie, odgrywał w niej rolę kierowniczą jako wiceprezes a następnie prezes Towarzystwa Rolniczego w Radomiu, powołany również przez ziemian na radcę Komitetu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Jednocześnie prowadził działalność oświatową, przewodnicząc akcji Macierzy Szkolnej opatowskiej przez długi szereg lat, i polityczną, posłując z ramienia stronnictwa Demokratyczno-Narodowego do II Dumy Państwowej w Petersburgu w r. 1907, a podczas okupacji piastując mandat członka Rady Stanu w r. 1918. Po odzyskaniu niepodległości nie mógł rozwinąć szerszej działalności skutkiem choroby, która zmusiła go do wycofania się na lat 10 przed śmiercią ze wszystkich placówek społecznej i politycznej pracy. Zmarł w Bidzinach dnia 11 I 1930 r.
Marjan Kiniorski